وبلاگ شخصی یاغش کاظمی

وبلاگ شخصی یاغش کاظمی

یا دلنوشته‌ای و حدیث نفسی؛ یا پژوهشی از برای تبادل آرا و آموختن بیشترم. ادعایی نیست ...
وبلاگ شخصی یاغش کاظمی

وبلاگ شخصی یاغش کاظمی

یا دلنوشته‌ای و حدیث نفسی؛ یا پژوهشی از برای تبادل آرا و آموختن بیشترم. ادعایی نیست ...

داستان ِ تندیــــس

"تندیس ِ من محکم و استوار در زیر باران ایستاده استیاغش
چشم انداز  ِ  آن خسته و خیس است
ولی استواری ِ او و تنهایی ِ او ... . "

 

چهارشنبه ای که در پیش است، بزرگداشتِ او ست که می گفت:

 

اگر دل توان داشتن شادمان / بمان ای پسر در جهان جاودان
کمی نیست در بخشش ِ دادگر / همی شادی آرای و انــدُه مخـور
همه رفتنی ایم و گیتی سـپنج / چرا باید این درد و اندوه و رنـج

همی رفتنی دارد این آمدن / نه اینجا تویی ماندگار و نه من

از این رخت بردن به دیگر سرای / دل هوشمندان نجنبد ز جای

 

بزرگداشتِ "فردوسی" ست!

به این خوشی، گفتاری خواهم آورد در "داستان ِ تندیــس".

_________________________________________________

 

بخش نخست: ارمغان ِ پارســیان ِ هندیتندیس فردوسی و نقش فروهر

چند سال پیش، دوست ِ دانشمندم جناب مهندس فرهاد نظری، عکسهایی از تهرانِ قدیم به من هدیه دادند که در آن میان، چند عکس برایم بسیار جالب آمد. عکسهایی بود از میدان فردوسی به سال 1336 (1957) و تندیس ِ فردوسی به حالت ِ نشسته که شاهنامه را در برابر  ِ خود گشوده و بر چهار گوشه ی جایگاهش، نقش ِ فَروهر مَزدَیسـنا خودنمایی می کرد. به تحقیق دانستم که این تندیس ِ غریب اکنون در برابر  ِ دانشکده ی ادبیات و علوم انسانی ِ دانشگاه تهران جای دارد و هدیه ای کهن بوده است از سوی پارســیان ِ هندی!

در بازدیدی که از آن به زمستانِ 84 داشتم، دیدم که نقش ِ فَروهر را زدوده اند، ولی بخشی از نوشته و سروده های حک شده بر پایه های تندیس همچنان برجا بود:

این پیکر از سوی پارسیانِ هندوستان نیاز و برپا گردید.

ز ایران نژادانِ یزدان پرست / که در هند دارند جای نشست
بپا گشت این یادگار بلند / که جاوید ماناد دور از گزند
بگفتا حبیب اندرین کارکرد / شمارنده ی سال از یزدگرد
ز فردوسی این پیکر نامدار / همی باد پاینده و پایدار

سال 1324 خورشیدی / 1314 یزدگردی

 

و در سویی دیگر هم سروده هایی از فردوسی بود:

بَسا روزگارا که بر کوه و دشت / گذشتست و بسیار خواهد گذشت
نباشد همی نیک و بد پایدار / همان به که نیکی بود یادگار

 

تندیس ِ فردوسی در برابر  ِ دانشکده ی ادبیات و علوم انسانی ِ دانشگاه تهران 

مگر می شود که پارسیانِ هندی، به سال 1324 هدیه ای چونین برای برادران ِ ایرانی ِ خود آورند و شاعرانِ حساس ِ وطنی، سکوت اختیار کرده باشند!

جستجوهایم نتیجه داد و در دیوانِ بهار ذیل عنوانِ "مجسمه ی فردوسی" با اشتیاق خواندم که:

 

روز دهم مهرماه 1324 خورشیدی، از مجسمه ی فردوسی که از طرف پارسیانِ هند اهدا شده بود، در میدان فردوسی شهر تهران پرده برداری شد. "بهار" این قصیده را بدان مناسبت ساخت و در همان مجلس خواند.میدان فردوسی به سال 1336 (1957) و تندیس ِ فردوسی

مهرگان آمد به آیین فریدون و قباد
 وز فریدون و قباد اندرزها دارد به یاد
گوید ای فرزند ایران راستگویی پیشه کن
پیشه ی ایران چنین بود از زمان پیشداد
در چنین روز گرامی هدیه ای آمد ز هند
هدیه ای عالی ز سوی پارسی زادانِ راد
طرفه تندیسی فرستادند از هندوستان
زان حکیم  ِ پاک اصل و شاعر  ِ دهقان نژاد ...

ای حکیم نامی ای فردوسی سحرآفرین
ای به هر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

شور احیاء وطن گر در دل پاکت نبود
رفته بود از تُرک و تازی هستی ایران به باد
خَلقی از نو زنده کردی، ملکی از نو ساختیعکس کهن میدان فردوسی  و تندیس ِ فردوسی
عالمی آباد کردی خانه ات آباد باد ...
پرده بگرفتند روز  ِ  مهرگان از روی تو
خاطر ناشاد ایرانی شد از روی تو شاد
خواند در میدان فردوسی بهار این چامه را
پس بر تندیس فردوسی به تعظیم ایستاد
تا جهان باقیست باقی باد ایران بزرگ
دوستانش کامیاب و دشمنانش نامراد

 

[دیوان اشعار محمدتقی بهار (ملک الشعرا). به کوشش مهرداد بهار. انتشارات توس. تهران، 1368. صص 786-787.]

_____________________________________

بخش دوم: میکل آنژ ِ شــرقابوالحسن صدیقی

[دنیا بداند، من خالق مجسمه فردوسی، "ابوالحسن صدیقی" را میکل آنژ شرق شناختم. میکل آنژ بار دیگر در مشرق زمین متولد شده است!
این توصیف پر معنا را "گوستینوس آمبروزی" مجسمه ساز نامدار ایتالیایی به هنگام دیدار از تندیس حکیم ابولقاسم فردوسی، دانای بزرگ جهان، اثر به یادماندنی و غرور برانگیز استاد صدیقی در میدان "ویلابورگزه" شهر رم یعنی میدان فردوسی شهر رم، به تاریخ هنر جهان خاطرنشان می سازد. "کورونسکی" رئیس جمهور وقت ایتالیا نیز موقع پرده برداری از این شاهکار جاویدانِ پیکره سازی استاد صدیقی در میدان "ویلابورگزه" شهر رم، به پاس قدردانی از نثار آن همه ذوق و هنر، نشانِ "کومن داتور" یعنی نشان درجه ی اول هنر در ایتالیا را به این هنرمند گرانقدر ایرانی تقدیم می کند.] میدان "ویلابورگزه" شهر رم

(افتخاری، سید محمود. "استاد ابوالحسن صدیقی؛ پیکرتراش-نقاش". نشریه ی میراث فرهنگی، شماره 15. سازمان میراث فرهنگی کشور. ص50).

 

در اینجا مرا عزم  ِ سخن از زندگی و آثار  ِ استاد صدیقی نیست که جویندگان را تارنمایِ http://www.sadighi.com همه ی نیاز برمی آوَرَد. ولی درباره ی تندیس مرمرین ِ 185 سانتی فردوسی در "ویلابورگزه"ی رم (سال 1968 میلادی- 1347 خورشیدی)، از آگاهان چنین می آورم که:

["ویلا بورگزه" پارک طبیعی بزرگی در شهر رم است، شامل ساختمانها، موزه ها (از جمله موزه گالریا بورگزه) و جذابیتهای دیگر. این پارک با مساحتی حدود 80 هکتار، بعد از پارک "ویلا دوریا پامفیلی" بزرگترین پارک شهر رم است. باغهای این پارک برای ویلای بورگزه روی تپه پرینچانا توسط معماری به نام "فلامینیو پونتزیو" ساخته شد و "شیفیونه بورگزه" در سال 1605 آن را توسعه داد و آثار هنری خود را در آن گذاشت. اوایل قرن نوزدهم این پارک بازسازی شد و سال 1903 هم به پارک عمومی تبدیل شد. جالبترین مورد دیدنی این پارک برای ایرانیها وجود مجسمه ی فردوسی در نزدیکی در ورودی این پارک است. این مجسمه از ایران به رم اهدا شده و طی مراسمی رسمی در این پارک نصب شده است. سازنده ی این مجسمه ی سنگی، "استاد ابوالحسن خان صدیقی" است.]

(نقل از تارنگار ِ  ایتالیا و زبانِ ایتالیایی - 26 تیر 86).

ویلا بورگزه_ پارک طبیعی بزرگی در شهر رم

 

میدان فردوسی رمتندیس فردوسی در پارک رم

 

ولی این همه ی داستانِ تندیس نیست!

- "ابوالحسن خان صدیقی" در سال 1312 خورشیدی (1933 میلادی) با همراهی "حسنعلی خان وزیری" تندیسی از فردوسی سوار بر بالهای ِ سیمرغ می آفریند. پیکره ای گویا و زنده از گچ به بلندای ِ 160 سانتی متر که روزگاری در سالن موزه ی هنرهای ملی جای داشت، اما به تیشه ی جهالت در همان سالهای پیشین شکسته می شود!

                 تندیسی از فردوسی سوار بر بالهای ِ سیمرغ

 

- به سالِ 1313 خورشیدی (1934 میلادی) نیم تنه ی گچی ِ 70 سانتی متری از فردوسی را می تراشد؛ و دریغ که آن نیز از میان می رَوَد!

 

                 نیم تنه ی گچی ِ 70 سانتی متری از فردوسی

 

- و اینَک، سال 1348 خورشیدی (1969 میلادی) که بارها و بارها چهره ی او را به رویا و خواب ِ خویش دیده بود، "تندیس ِ نهایی ِ فردوسی" را می تراشد. چهره و پیکره ای پرداخته شده از سنگ ِ مرمر به بلندای ِ 185 سانتی متر جهت ِ نصب در آرامگاهش به توس. و دیگر هیچکس نمی تواند "فردوسی" را بگونه ای دیگر تصور کند!

 

                تندیس ِ نهایی ِ فردوسی در آرامگاه توس

 

- در سال 1350 خورشیدی، بار ِ دیگر تندیس ِ دانای ِ محبوب ِ خود را می تراشد. تندیسی از مرمر به بلندای ِ 3 متر جهت نصب در میدانِ فردوسـی ِ تهران!

 

               تندیس میدانِ فردوسـی ِ تهران

 

 

______________________
زمستانِ 84 بود که پیاده از میدانِ فردوسی ِ تهران می گذشتم. هوا ابری و سرد بود و بارانی به یکباره و شدت آغازیده بود ... به تندیس نگریستم ... و زیر  ِ لب خواندم:

 

"تندیس ِ تو محکم و استوار در زیر باران ایستاده است
چشم انداز  ِ آن، خسته نیست! همه زیبایی ست و اراده!

... و تو اکنون تنها نیسـتی! ایران با تو ست!"

 

 

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

پس از انتشار  ِ این نامه، استاد ِ بزرگوارم دکتر جلیل دوستخواه نیز در ضیافتی که به خوشی ِ روز بزرگداشتِ فردوسی در ۲۵ اردیبهشت ماه Wednesday, May 14, 2008، در تارنگار  ِ ارجمند ِ ایران شناخت برپا ساختند از باب ِ شاگردنوازی، از تارنگار  ِ این شاگرد از این اوستا نیز یاد نموده اند؛ که با سپاس از استاد، گفتار  ِ پژوهشی ِ ارزشمند و آگاهی دهنده ی ایشان زیر عنوانِ یک برداشت ِ نادرست در انتساب ِ بیتی به فردوسی را به جویندگان پیشکش می دارم:

جمله‌ی ِ "عجم زنده کردم بدین پارسی" نیمه‌ی ِ دوم بیتی بسیار مشهور (" بسی رنج‌ْبُردم در این سال سی/ ...") و زبانْ‌زد ِ خاصّ و عام است. این بیت، در هیچ یک از دستْ‌نوشتْ‌های کهن ِ شاهنامه، در متن ِ بُنیادین نیامده و تنها در زُمره‌ی ِ بیت‌های نسبت داده به فردوسی در "هَجونامه"ی ِ برساخته به نام ِ او دیده‌می‌شود.

کلیدْواژه‌ی ِ معنا شناختی‌ی ِ این بیت، واژه‌ی ِ "عجم" است که در "فرهنگ ِ وُلف"، تنها چهار کارْبُرد از آن در سراسر ِ شاهنامه، به ثبت رسیده‌است: یکی در "گشتاسپْ‌نامه‌ی دقیقی" (مُل، ج ٤، ص ٢١٤، ب ٨١٠ = مسکو، ج ٦، ص ١٢٠، ب ٧٩٥ = خالقی‌مطلق، دفتر٥، ص ١٥٠، ب ٨٠١)، دیگری در ب ٣٤ از ٤٥ بیت ِ "ستایشْ‌ ‌نامه‌ی ِ محمود" در آغاز ِ "روایت ِ پادشاهی‌ی ِ اشکانیان" (مُل، ج ٥، ص ١٣٥، ب ٣٠ = مسکو، ج ٧، ص ١١٤، ب ٣٤ = خالقی‌مطلق، دفتر ٦، ص ١٣٧، ب ٥٢)، سومین ِ آنها در پایان ِ "روایت ِ پادشاهی‌ی ِ یزدگرد ِ سوم " (مُل، ج ٧، ص ٢٥٢، ب ٩٠٧ = مسکو، ج ٩، ص ٣٨٢، ب ٨٦٠ = خالقی‌مطلق، دفتر٨ ، ص ٤٨٧، ب ٨٩٢) و سرانجام، چهارمین مورد در بیت ِ آمده در "هَجونامه"ی آنچنانی که پیشتر، بدان اشاره‌رفت.اثر ِ یادمانی ی ِ دیگری از استاد ابوالحسن صدیقی
چُنان که می‌بینیم، یک مورد از این بَسْ‌آمَدهای چهارگانه‌ی ِ واژه‌ی ِ "عجم" – که وُلف بدان‌ها اشاره‌می‌کند – در میان ِ بیت‌های ِ سروده‌ی ِ دقیقی و افزوده بر شاهنامه است که حساب ِ سراینده‌اش را باید از فردوسی جداشمرد و مورد ِ دیگر در "هجونامه" جای‌دارد – که همه‌ی ِ شاهنامه‌شناسان ِ رَوِشْ‌مَند ِ این روزگار در ساختگی و افزوده‌ بودن ِ آن، همْ‌داستانند – و تنها دو کاربُرد ِ آن در سرآغاز ِ "روایت ِ پادشاهی‌ی ِ اشکانیان" و پایان ِ "روایت ِ پادشاهی‌ی ِ یزدگرد ِ سوم "، سروده‌ی ِ فردوسی است و این هر دو نه در ساختار ِ متن ِ بُنیادین شاهنامه؛ بلکه در میان بیت‌هایی جای‌دارد که استاد ِ توس، آگاهانه و به خواست ِ پاسْ‌داشتن ِ حماسه‌ی ِ بزرگش از گزند ِ محمود ِ فرهنگْ‌ستیز و کارگزارانش – ناگزیر و بااکراه – بر متن ِ اثر ِ خویش افزوده‌است و بایستگی‌های ِ سخنْ‌گفتن با و یا درباره‌ی ِ کسی همچون محمود، "یَمین" ِ (دست ِ راست ِ) دولت ِ خلیفه‌ی ِ ایرانْ‌ستیز ِ بغداد را نیز می‌ شناسیم.

پس، هرگاه گفته‌شود که دُشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" در متن ِ شاهنامه‌ی ِ فردوسی هیچ کاربُِردی ندارد، گزافه‌گویی نیست.
* * *
چُنین می‌نماید که واژه‌ی ِ "عجم" به دلیل ِ بار ِ منفی و مفهوم ِ اهانتْ‌بار و ریشخندْآمیزی که در اصل داشته (گنگ، لال) – و عرب‌ها آن را در اشاره به ایرانیان و دیگرْ قوم‌هایی که نمی‌توانستند واژه‌های عربی را مانند خود ِ آنان بر زبان آورند – به کار می‌بردند، در ناهمْ‌خوانی‌ی ِ آشکار با دیدگاه ِ فرهیخته‌ی ایرانی‌ی ِ فردوسی بوده و نمی‌توانسته‌است در واژگان ِ شاهنامه‌ی ِ او جایی داشته‌باشد و تنها در سده‌های پس از او – که بار ِ وَهنْ‌آمیز ِ این دُشنامْ‌واژه فراموش‌شده‌بوده – بیت ِ "بسی رنج‌بُردم ..." با دربرگیری‌ی ِ این واژه به فردوسی نسبتْ‌داده‌ شده‌ است و از آن زمان تاکنون بسیاری از کسان، آن را اصیل شمرده و حتا مایه‌ی ِ فخر شمرده و در هر یادکردی از فردوسی و شاهنامه، آن را با آب و تاب ِ تمام و هیجانْ‌زدگی، بر زبان آورده یا بر قلم رانده‌ و نادانسته، نکوهش را به جای ِ ستایش برای ِ ملت و تاریخ و فرهنگ خود، پذیرفته‌اند!
سازنده‌ی ِ این بیت، سخن ِ راستین ِ شاعر را در پیش ِ چشم داشته‌ که گفته‌است: "من این نامه فرّخْ‌گرفتم به فال/ بسی رنجْ‌بُردم به بسیار سال". آن‌گاه در حال و هوای ِ ذهنی‌ی ِ خود و بیگانه با نگرش ِ فرهیخته‌ی ِ ایرانی‌ی ِ حماسه‌سرای بزرگ و سرافراز، چنین سخن ِ خوارْانگارانه و کوچکْ‌شمارانه‌ای را پرداخته و – با این خامْ‌اندیشی که اشاره به "رنجْ‌بُرداری‌ی ِ سی‌ساله"ی ِ شاعر می‌تواند پرده‌ی ِ پوشاننده‌ی ِ دشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" باشد – همانند ِ وصله‌ی ِ ناهمْ‌رنگی بر جامه‌ی ِ زرْبفت و گرانْ‌بهای ِ گفتار ِ گوهرین ِ خداوندگار ِ زبان فارسی‌ی ِ دَری، پیوند زده‌ است.
گفتنی‌ست که در روزگار ِ ما، دانشمند ِ بزرگ ِ ایرانْ‌شناس و شاهنامه‌پژوه ِ آلمانی فریتز وُلف، با هوشْ‌مندی و آگاهی‌ی تمام، بیت ِ راستین فردوسی "من این نامه فرّخْ‌گرفتم به فال/ بسی رنجْ‌بُردم به بسیار سال" را پیشانه ‌نوشت ِ اثر ِ ماندگار و ارزشْ‌مند ِ خود، فرهنگ ِ واژگان ِ شاهنامه کرده‌است.
* * *
می‌دانیم که دو سده پس از خاموشی‌ی ِ استاد ِ توس، چکامه‌سرای نامدار، جمال‌الدّین عبدالرّزّاق اصفهانی، در یکی از سروده‌هایش گفته‌است: "هنوز گویندگان هستند اندر عجم / که قوّه‌ی ِ ناطقه، مَدَد ازیشان بَرَد!" یعنی، از یک سو دشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" را به منزله‌ی ِ عنوانی برای نامیدن ِ قوم و مردم ِ خود پذیرفته و از سوی ِ دیگر، خواسته ‌است در صدد ِ جبران ِ آن اهانت ِ تاریخی به ایرانیان برآید و سر ِ آزادگی و غرور برافرازد که ملّت ِ او "گنگ" نیستند و "گوینده"اند و همین به ناسزا "گنگْ‌خواندگان" چنان "گویندگان"ی را در دامان ِ خویش می‌پرورند که هنوز هم "قوّه‌ی ِ ناطقه" از ایشان "مَدَدمی‌بَرَد".
* * *
امّا امروز در رویْ‌کرد و برخورد با گذشته‌ی ِ نابه‌سامان ِ تاریخی‌مان و آن همه ناروا که ایران‌ْْستیزان ِ بیگانه و "خودی" (؟!) بر ما رواداشته‌اند، دیگر جای ِ کوتاه‌آمدن و سازشْ‌کاری و سخن در پرده گفتن و پیروی ی چشمْ‌ بسته از رهْ‌نمود ِ فریبنده و گمْراه‌کننده‌ی ِ "رَه چُنان رَو که رَهْ‌رََوان رفتند!" نیست. هنگام ِ آن رسیده‌است که همه‌ی ِ گذشته‌ی ِ تاریخی و فرهنگی‌مان را آشکارا و بی‌پروا به کارگاه ِ نقدی فرهیخته ببریم و از "چراگفتن" و "شکْ‌ وَرزیدن" و "بازْاندیشیدن" در هیچ اصل و باوری، پروا و پرهیزی نداشته‌باشیم.
* * *
در مورد ِ درونْ‌مایه‌ی ِ این یادداشت، از "عام" توقعی نیست که بداند این بیت با همه‌ی بلندْآوازگی‌ و نمود ِ فریبنده و کاربُرد ِ گسترده‌اش، سروده‌ی ِ فردوسی نیست و دشنامْ‌واژه‌ی‌ ِ "عجم" جایی در واژگان ِ متن ِ شاهنامه ندارد. امّا "خاصّ" چرا بی هیچ پشتوانه‌ی ِ دستْ‌نوشت‌ْشناختی و بدون ِ ژرفْ‌نگری در درونْ‌مایه‌ی ِ ایرانْ‌ستیزانه و اهانتْ‌ آمیز ِ آن، انتسابش به استاد ِ توس را پذیرفته و در همه جا به منزله‌ی ِ سخنی افتخارْآمیز و غرورْانگیز می‌خواند و می‌نویسد تا جایی که در یک نشست ِ شاهنامه‌پژوهی‌ی ِ ویژه‌ی ِ گْرامی‌داشت ِ شاعر نیز، آن را عنوان ِ یک سخنْ‌رانی قرارمی‌دهد؟ دیگر چه بگویم؟ "در خانه اگر کس است، یک حرف بس است!"

 

نظرات 7 + ارسال نظر
مساح شنبه 21 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 12:28 ب.ظ

از دیدار سایت شما مشعوف شدم بارها تلاش کردم تا از لینکهای دیگر شما استفاده کنم اما سعادت یار نبود پاینده باشید

دوست ِ بزرگوار،
سپاس از بازدیدتان.
شوربختانه این مشکل را نتوانسته ام رفع کنم. چرا که صفحاتی که آن لینک ها به آنها می رسد، در حاشیه ی بالا دارای تبلیغ است. تنها راه این است که تبلیغ ها را بلافاصله پس از باز شدن، ببندید و سپس به انتظار بایستید تا صفحه ی مطالب ِ اصلی بارگذاری شود.
پاینده باشید.

مهدی رازانی یکشنبه 22 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 02:27 ب.ظ

سلام یاغش جان
این پست بهترین مطالبی بود که امروز خواندم . پیروز باشی واقعا ما وظیفه داریم هنرمندان و بزرگان خود را آن گونه که باید بشناسیم و بسناسانیم از تمام زحمات همیشگی ایت در هنر پروری سپاس گذاری می کنم .

مهدی ِ عزیز،
سلام و سپاس.

میچکا دوشنبه 23 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 01:12 ق.ظ

حرف فردوسی که به میان می آید به یاد روزهای دانشگاه و کلاس مرمت می افتم که گاه توفیق می یافتیم و ابیاتی از شاهنامه را برایمان می خواندید و چه شور و لذتی در لحن کلامتان موج می زد که نشان از ارادت بی اندازه تان به این حکیم ِ سخن دان بود. آن روزها از شما بسیار آموخته ام، این روزها نیز .
متشکرم و امیدوارم زندگیتان سرشار از شور و امید باشد.

سپاس. شادمانم ساختید و کلامتان مرا به رویای ِ آنروزها بُرد ... خود را در کلاستان دیدم که برایتان "شـاهنامه" می خوانم ... و چهره های جوان و کنجکاوتان ... و مهر و شور ِ ایراندوسـتی که به نگاه ِ یکایکتان می خواندم ... .
جز این نیز نمی خواستم. برخی یادها، به دلایلی که به راحتی به وصف نمی آیند، حالتی تقدس گونه می یابند. یاد و خاطره ی تدریس ِ آن ترم در دانشگاهتان برایم اینگونه است.

جوان دوشنبه 23 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 12:46 ب.ظ

مطالب سابت مثل همیشه تازه و جذاب بود . خسته نباشید و پایدار بمانید

سپاس. شما نیز پیروز باشید.

صفاری سه‌شنبه 24 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 09:28 ق.ظ

سلام
ممنون که در کنار تجلیل از فردوسی بزرگ استادصدیقی این هنرمند دوست داشتنی را هم معرفی کردید.
با آرزوی بهترین لحظات

مهدی حق شناس پنج‌شنبه 26 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 09:51 ب.ظ http://carpetdesign.blogfa.com

سلام یاغش عزیزم.
خسته نباشی.از نوشته ی خوبت ممنونم.
اصفهان جات خیلی خالیه ؛و بیشتر از اون اینکه دلم خیلی برای تو تنگ شده.خودت خوب می دونی که من خیلی سخت در این باره حرف میزنم؛و با این که می دونم اینجا جای این طور صحبت کردن نیست ولی دامن از دست می دم.چرا که دلم تنگ شده.به امید دیدار.

مهدی جان،
سلام و درود.
سپاس دوست ِ بزرگوار. من هم بسیار دلتنگ ِ دیدار تو و دوستان ِ دیگر در اصفهان ام، ولی چه می توان کرد که غم ِ نان و این کار ِ شبانه روزی مانع می شود از لحظه ای راحت اندیشی و نشست با دوستان. امید که دیدارها تازه شود.
راستی، شنیدم که در "توحیدخانه" مراسم ِ پرده خوانی ِ شاهنامه بود ... جای ما خالی! ... چه زود ... چه زود گذشت ! یاد ِ آن سال افتادم که از "بیژن و منیژه" در توحیدخانه سخن گفتی ... و یادواره ای هم برای "آتبین" بود "آتبین مرادیان" ...

ارتباط سه‌شنبه 31 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 06:51 ق.ظ http://www.ertebat.blogsky.com


بکاریم نهالی سر هر پیچ کلام ...
خوشحالم که وبلاگ شما رو اگرچه به صورت کاملا تصادفی ، پیدا کردم . واقعا وبلاگ جالبی دارید .
خیلی تمایل به تبادل لینک با شما رو دارم . دوست دارم لینکتون رو تو سایتم داشته باشم تا هر وقت هم خودم و هم بازدید کننده هام دلمون خواست بتونیم بهت سر بزنیم .
اگه مایل به تبادل لینک باشی دوست دارم سایت من رو با نام
۩۞۩صحنه دارترین فیلم سال۩۞۩ لینک کنی . و حتما به من اطلاع بده که وبلاگ تو رو با چه نامی لینک کنم .
ارتباط

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد