شب ِ بارانی ، تنهایی ِ نویسنده و آن دو خط ِ موازی!

 

جستجو در اینترنت و از لینکی به لینک ِ دیگر رفتن گاهی وقتها به نتایج ِ خوشی میرسد! امشب خیلی تصادفی به وبلاگِ دخترکی وارد شدم و نوشته ای خواندم که در این شبِ بارانی (و باران از صبحگاه یکسره می بارد)، در این شهر ِ کوچک ِ ساحلی ، مایه ی تسلی ام شد و سخت بر دلم نشست. 

شاید بر دل ِ تو هم که به خواندن ِ "از این اَوستا" آمدی بنشیند! در شبهای ِ شعر و تنهایی! 

می نویسم به نقل از وبلاگ ِ "نیروانا" **: 

________________

** اندکی پس از انتشار ِ این نامه، از طریق ِ میچکا آگاه شدم که اصل ِ داستان متعلق به نویسنده ی دیگری است و اینکه متأسفانه بی نام بردن از نویسنده ی اصلی، داستانش رادر وبلاگ ِ "نیروانا" و وبلاگهای ِ دیگر منتشر کرده اند!  

با این گمان که اصل داستان طبق ِ معمول، ترجمه یا برداشتی از خامه ی یک نویسنده ی فرنگی باشد، به جستجو پرداختم! جستجوهایم نتیجه داد و به جویندگان نیز بشارت می دهم که صاحب ِ داستان، نویسنده ای است ایرانی و سرشناس (در حوزه ادبیات کودک و نوجوان و ادبیات دفاع مقدس):

سرکار خانم ِ "نرگس آبیار". نک: "داستان ِ دو خط"، نرگس آبیار و داود شهیدی، نشر پژوهه، 1383.   

  

   دو خط موازی زاییده شدند! پسرکی در کلاس درس آنها را روی کاغذ کشید! آنگاه دو خط موازی چشمشان بهم افتاد و در همان یک نگاه، قلبشان تپید و مهر یکدیگر را در سینه جای دادند!

خط اولی گفت: ما میتوانیم زندگی خوبی داشته باشیم و خط دومی از هیجان لرزید! خط اولی گفت: و خانه ای داشته باشیم در یک صفحه ی دنج ِ کاغذ! من روز ها کار میکنم! میتوانم بروم خط کنار یک جاده ی دور افتاده و متروک شوم یا خط کنار یک نردبان!
خط دومی گفت: من هم میتوانم خط کنار یک گلدان چهار گوش گل سرخ شوم یا خط یک نیمکت خالی در یک  پارک کوچک و خلوت!

خط اولی گفت چه شغل شاعرانه ای و حتماً زندگی خوشی خواهیم داشت!

در همین لحظه معلم فریاد زد: دو خط موازی هیچ گاه بهم نمیرسند و بچه ها تکرار کردند دو خط موازی هیچ وقت بهم نمیرسند!

دو خط موازی لرزیدند! بهم نگاه کردند و خط دومی زد زیر گریه.

خط اولی گفت: نه این امکان ندارد حتماً یک راهی پیدا میشود! خط دومی گفت شنیدی که چه گفتند؟ هیچ راهی وجود ندارد ما هیچ وقت بهم نمیرسیم! و دوباره زد زیر گریه. خط اولی گفت نباید نا امید شد! ما از این صفحه کاغذ جدا میشویم و دنیا را زیر پا میگذاریم؛ بالاخره کسی پیدا میشود که مشکل ما را حل کند! خط دومی آرام گرفت و اندوهناک از صفحه کاغذ بیرون خزید. از زیر در کلاس گذشتند و وارد حیاط شدند و از آن لحظه به بعد سفر های دو خط موازی شروع شد. آنها از دشت ها گذشتند.... از صحرا های سوزان.... از کوه های بلند.... از دره های عمیق.... از دریا ها از شهر های شلوغ....

سالها گذشت...

و آنها دانشمندان زیادی را ملاقات کردند:
ریاضیدان به آنها گفت: این محال است! هیچ فرمولی شما را بهم نخواهد رساند! شما همه چیز را خراب میکنید!
فیزیکدان گفت: بگذارید از همین الان نا امیدتان کنم! اگر میشد قوانین طبیعت را نادیده گرفت دیگر دانشی به نام فیزیک وجود نداشت!
پزشک گفت: از من کاری ساخته نیست! دردتان بی درمان است!
شیمیدان گفت: شما دو عنصر غیر قابل ترکیب هستید! اگر قرار باشد با هم ترکیب شوید همه ی مواد خواص خود را از دست خواهند داد!
ستاره شناس گفت: شما خودخواه ترین موجودات روی زمین هستید! رسیدن شما بهم مساوی با نابود شدن جهان است! دنیا کن فیکون میشود! سیارات از مدار خارج میشوند! کرات باهم تصادم می کنند! نظام دنیا از هم میپاشد!
فیلسوف گفت: متأسفم! جمع نقیضین محال است!
...و بالاخره به کودکی رسیدند. کودک فقط سه جمله گفت:
شما بهم میرسید! نه در دنیای واقعیات! آن را در دنیای دیگری جستجو کنید!
دو خط موازی او را هم ترک کردند و باز هم به سفر هایشان ادامه دادند. اما حالا یک چیز داشت در وجودشان شکل میگرفت: "آنها کم کم  میل بهم رسیدن را از دست میدانند!"
خط اولی گفت: این بی معنی است که بهم برسیم! خط دومی گفت: من هم همین طور فکر میکنم و به راهشان ادامه دادند...

یک روز به یک دشت بزرگ رسیدند. یک نقاش میان سبزه ها ایستاده بود و نقاشی میکرد. خط اولی گفت: بیا وارد آن بوم نقاشی شویم و از این آوارگی نجات پیدا کنیم!

خط دومی گفت: شاید ما هیچ وقت نباید از آن صفحه کاغذ بیرون می آمدیم! خط اولی گفت: در آن بوم نقاشی حتماً آرامش میابیم ... . و آن دو وارد دشت شدند، روی دست نقاش رفتند و بعد روی قلمش. نقاش فکری کرد و بعد قلمش را حرکت داد:

و آنها دو ریل قطار شدند که از دشتی میگذشت و آنجا که خورشیدِ سرخ آرام آرام پایین میرفت سر دو خط موازی عاشقانه بهم میرسید!