"کورُش-نامه ی نو" اثری از "شوالیه رامزی"

در مقدمه ی"کورُش-نامه"ی "گزنفون" این جمله ی زیبا آمده است که «شایستگی در انحصار ِ شهروندان نیست، و شایستگان را از هر نژاد و ملّت میتوان برگزید» 

بر همین روال، خواندنِ "کورُش-نامه ی نو" ی "شوالیه رامزی"، که در سال 1727 میلادی نوشته شده و متأسفانه تا کنون نزدِ ایرانیان ناشناخته مانده است ـ خالی از لطف نیست.  

  

نگارنده را مطالعه ی کامل ِ این اثر و پرداختن بدان، مجال و فرصتی دیگر می طلبد ولی در نگاهی گذرا بدان: 

به نظرم جالب آمد که «"کورُش از "زرتشت" آموخته باشد که "ژوپیتر" ِ یونانیان، همان "هُرمز" (اورمَزد) ایرانیان، و همان "اُزیریس" مصریان باشد.» 

He (Cyrus) had learned from Zoroaster, that the Olympian Jupiter of the Greeks was the fame with the Oromazes of the Persians, & the Osiris of the Egyptians. (p. 7) 

برایم جالب بود که "فیثاغورث" در معبدِ ژوپیتر در جزیره ی "کِرت" از نشانه هایی که "سولون" داده بود، "کورُش" را شناخته و به او درود و خوشآمد گفته باشد: 

While Cyrus was meditating on the sublime sense of these inscriptions, a venerable old man enters the Temple ... Cyrus suspects it to be Pythagoras, but dares not interrupt his devotion ... Pythagoras, for it was he, fees in the air & countenance of Cyrus, the marks which Solon had describ'd when he gave him notice of the young prince's departure for Crete. He accosts him with a salutation, makes himself known, & quickly understands that it is Cyrus. (p. 9)