آفتاب

تا کنون شده که به آفتابِ دمِ غروب خیره شوید؟ این قُرصِ نورانیِ عظیم که هر روز، بی-اعتنا به غرور و خودخواهیهایِ انسان، بر مدارِ وظیفه-اش به آسمان میآید و پس از ادایِ خویشکاری-اش، دوباره فرو مینشیند؛ تا روزی دیگر و طلوعی دیگر. هر روز ... هزاران روز، هزاران سال ...  بی-خستگیِ عادت؛ چون هر روزی که میآغازَد، روزی نو است؛ هر روز، به "انتظاری" و "امیدی"، که من آن را "عشق" مینامم.

فقط یک "عاشق" میتواند بی-هیچ چشمداشتی،  پرتوِ زندگی و مهر بر "معشوق"ِ خود بیافکند و  عمر و زندگی-اش را فدایِ بالیدن و سرخوشیِ مغرورانه ی او کند. فقط یک "عاشق" میتواند محبّتِ یکطرفه و بی-پاسخِ همیشگی و مکرر-اش را دریغ ندارد و "معشوق"ِ بی-وفا و نادان را با همه ی ضعفها و ناتوانی-هایش، بزرگ و عزیز دارد و بر صدر نشانَد؛ معشوقی که نیازمندِ اوست؛ و باز، بینی بالا میگیرد و او را (خورشید را) طواف-گزارِ  خود میپندارد و می بیند.

"امید" ...

چه ترنّم ِ خوشی دارد نام ِ "امید". امیدی که "پیرمرد"ِ رُمانِ "پیرمرد و دریا"ی "همینگوی" داشت؛ و همراهِ هرکه باشد، در عین ِ شکستها و غبن-هایِ زندگی، سلطان و پادشاه است.

"خورشید"، چنین امیدی دارد؛ امیدی که میتوانی بدان اعتماد کنی و خود را به آن بسپاری. امیدی که دستان ِ همه ی درختان را به مناجاتش برمی افرازد؛ امیدی که زیباترین ِ گُل-ها را دلباخته ی خود میکند و به طنازی وامیدارد. امیدی که ارزش دارد بخاطرِ آن، "آفتاب-گردان" و "آفتاب-پرست" خوانده شوی!

باری، حکایتِ سفر ِ آدمیان هم همین است: "انتظار" و "امید" ... پاروزنانِ زورقی  که امواجِ خروشان ِ دریا، و غرش باد و رعدِ سهمگین، عزم -شان را در رسیدن به کشتی ِ لنگرانداخته در دوردستِ شب، مصمم-تر میکند؛ چه باک که موجِ شوخ-طبع، به ازایِ هر دو پارویی که میزنند، یک پارو، ایشان را به عقب رانَد! اگر مشعل ِ کشتی-دار، راه را روشن کند، بدان نور، در آن ظلمات، جانشان بی-تاب ِ رسیدن می شود ... و میرسند!