"مسافر" و خنیاگر

... و "مسافر" از همسفرانش عقب مانده بود؛ پای ِ رفتن اش عجیب می لنگید.

توشه ای که برای سفر ِ طولانی اش برداشته بود، رو به اتمام بود. با این همه هنوز امیدوار بود که راه را درست آمده باشد! مدام با خود می گفت: اگر اشتباه آمده باشم چه؟ چگونه این همه راه را برگردم؟ با کدام توشه؟

همانطور که هاج و واج ایستاده بود و آسمان را نگاه می کرد؛ نغمه ای شنید؛ نغمه ی رازآمیز ِ خُنیاگری بود به زبانی دیگر ...

"مسافر" گوش داد ... ، در این سرزمین ِ غریب حقّاً که نغمه ی دلنشینی بود:

«اگر من آن نوازنده ی دوره گرد بودم، برایت 6 ترانه ی عاشقانه می خواندم؛
تا تمام دنیا از عشق ِ من و تو آگاه شوند.

اگر بازرگان بودم، برایت 6 قطعه الماس می آوردم؛
به همراه 6 گل ِ سرخ ِ خونین به نشانِ ماندگاری ِ عشق ام.

ولی من مرد ساده ای بیش نیستم؛ یک کشاورز ِ فقیر ِ عامی
این است همه ی آنچه توانستم برایت آورم: 6 عدد روبان که  گیسوانت را بدان آذین بندی

اگر یک اشرافزاده بودم، برایت 6 کالسکه می آوردم
و 6 اسب به سپیدی ِ برف تا تو را به هرجا که آرزو داشتی ببرند.

اگر یک امپراتور بودم، برایت 6 قصر می ساختم
به همراهِ 6 صد پیشخدمت برای تأمین ِ آسایش ات

ولی من مرد ساده ای بیش نیستم ...

...

با این همه، تأسف مخور عشق ِ من، هنگامیکه روبان هایم را آذین بند ِ گیسوانت ساخته باشی هرگز تنها نخواهی بود؛
... 
همه ی آنچه که توانستم برایت آورم همین 6 عدد روبان بود تا گیسوانت را بدان آذین بندی ...»

"مسافر" با شنیدن ِ نغمه ی آشنا در آن سرزمین ِ غریب، به سختی گریست.

خنیاگر! تو این نغمه را از کجا شنیده ای؟ -مسافر پرسید-

- آنرا در سرزمینی دیگر، بر حاشیه ی رودی شنیدم؛ پسری برای دختری جوان می خواند ... 

آسمان ارغوانی شده بود، و "مسافر" احساس کرد که باید راه بیافتد پیش از تاریکی ... .

---

آن نغمه را در اینجا بشنوید!

If I were a minstrel I'd sing you six love songs
To tell the whole world of the love that we share
If I were a merchant I'd bring you six diamonds
With six blood red roses for my love to wear

But I am a simple man, a poor common farmer
So take my six ribbons to tie back your hair

If I were a nobleman I'd bring you six carriages
And six snow white horses to take you anywhere
If I were the emperor I'd build you six palaces
With six hundred servants for comforting fare

But I am a simple man, a poor common farmer
So take my six ribbons to tie back your hair

If I were a minstrel I'd sing you six love songs
To tell the whole world of the love that we share
So be not afraid love, you're never alone love
While you wear my ribbons to tie back your hair

Once I was a simple man, a poor common farmer
I gave you six ribbons to tie back your hair

Too-ra-lee, too-ra-lie, all I can share
Is only six ribbons to tie back your hair