"عشق"، نجات میدهد؛ تعالی میبخشد؛ و دروازهی امید به باغ سبز و پُر طراوت زندگی میگشاید. "عشق"، با همهی غمانگیزی و حُزناش، شادیآفرین و زیباییبخش است؛ زیباییِ صورت و سیرت؛ محرّک همهی خوبیها؛ همهی آدمیّت؛ همهی انسانیت.
و شعری از "شاملو"ی بزرگ که دوست میدارم:
همه لرزش دست و دلم
از آن بود که عشق پناهی گرددپروازی نه، گریزگاهی گردد
...
و خنکایِ مرهمی بر شعلهی زخمی
غبار تیرهی تسکینی
بر حضورِ وهن
و دنجِ رهایی بر گریزِ حضور
و سبزهی برگچه بر ارغوان
...