دمی برایِ با تو بودن ...

شاهنامه‌خوانی، میراث ِ پدر بود برایم؛ که امید سایه‌اش همیشه بر سرم باشد. هم او بود که وقتی دبستانی بودم، شاهنامه‌ی کلاله‌ی خاور، و وقتی راهنمایی بودم، شاهنامه‌ی ژول موهل را برایم خرید. غریب نباشد که همیشه به روزگار ِ تنهایی‌ام بدان پناه برده‌ام؛ به نامور‌ـ‌نامه‌ی باستان ...

و مولانا "ابوطالب ِ کاشی" بعد از آنکه لشکر ِ چنگیزخان اهل ِ نیشابور و طوس را قتل کرده بودند، به طوس رسید، به سر ِ خاک ِ فردوسی رفت، و این چند بیت در آن حال بگفت:

سلامٌ علیک ای حکیم ِ گزین / سرافراز فردوسی ِ پاک دین
روان ِ تو آسوده و شاد باد / دلت هم ز بند ِ غم آزاد باد
سر از خاک بردار و ایران ببین / به کام ِ دلیران ِ توران زمین
کجا شد گـو ِ پیلتن رستم ات / ابا سام و با گیو و با نیرم ات؟
بزرگان همه ناامید و نژند / فرومایه را پایگاهی بلند
ابوطالب ِ کاشی آنجا رسید / چو چشم وی آن جسم ِ بی جان بدید
ببارید اشک و بنالید زار / ز جور ِ فلک بر تو ای نامدار

(مقدمه‌ی شاهنامه‌ی بایسنغری - 829 هجری)

جهان کشتزاریست با رنگ و بوی / درو مرگ و عمر آب و ما کشت ِ اوی

چنان چو درو راست همواره کِشت / همه مرگ رائیم ما خوب و زشت
بجائیم همواره تازان به راه / بدین دو نوند ِ سپید و سیاهچنان کاروانی کزین شهر و بر / بُوَدشان گذر سوی شهری دگر
یکی پیش و دیگر ز پس مانده باز / به نوبت رسیده به منزل فراز
بیا تا نداریم دل را به رنج / که با کس نسازد سرای ِ سپنج

زمین گر گشاده کند راز ِ خویش / نماید سرانجام و آغاز ِ خویش
کنارش پُر از تاجداران بُوَد / بَرَش پُر ز خون ِ سواران بُوَد
پُر از مرد ِ دانا بُوَد دامنش / پُر از ماهرخ جیب ِ پیراهنش
نباید که یزدان چو خواندت پیش / روان ِ تو شرم آرَد از کار ِ خویش

بیاموز و بشنو ز هر دانشی / بیابی ز هر دانشی رامشی
دگر با خردمند مردم نشین / که نادان نباشد به آیین و دین
که دانا تُرا دشمن ِ جان بُوَد / به از دوست مردی که نادان بُوَد

به رنج اندر است ای خردمند گنج / نیابد کسی گنج نابرده رنج
تن آسانی و کاهلی دور کن / بکوش و ز رنج ِ تنت سود کن
که اندر جهان سود بی رنج نیست / کسی را که کاهل بُوَد گنج نیست