"فردوسـی"

سر ِ ناسزایان برافراشتن

وز ایشان امید ِ بهی داشتن
سر ِ رشته ی خویش گم کردن است
به جیب اندرون مار پروردن است.

درختی که تلخ است وی را سرشت
گرش برنشانی به باغ ِ بهشت
ور از جوی ِ خلدش به هنگام ِ آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ِ ناب
سرانجام گوهر به کار آوَرَد
همان میوه ی تلخ بار آوَرَد.

به عنبر فروشان اگر بگذری

شود جامه ی تو همه عنبری
وگر تو شوی نزد ِ انگشت گر
از او جز سیاهی نیابی دگر
ز بد گوهران بد نباشد عجب
نشاید ستردن سیاهی ز شب.

ز ناپاک زاده مدارید امید

که زنگی به شستن نگردد سپید
ز بد اصل چشم ِ بهی داشتن
بُوَد خاک بر دیده انباشتن