یکی داستان ...

یکی داستان ...

پیرمرد! این همه داستان که گفتی به چه کار ِ ما آمد؟ این همه که گفتی، پوچ بود! باطل بود! راهِ امروز ِ ما جدا از آن است! اگر بودی، می دانستی که چه بیهوده از عمرت گذشتی! من که اصلاً نمی فهمم پیرمرد، تو که آن همه ثروت داشتی چه جنونی عارض ات شد که همه را خرج ِ داستان و افسانه کردی؟ چه می خواستی مرد؟ خودت گفتی که ندانستی چه زمان دوستان و یاران ات رفتند و تو با آن جام ِ "می" در دشت تنها ماندی! مست شده بودی پیرمرد که یگانه آرزوی ات شد به پایان رساندن ِ آن داستان؟

زخم به دلِ خود زدی مرد!

        
         فسرده تن اندر میان گناه                     روان سوى فردوس گم کرده راه‏
         ز یاران بسى ماند و چندى گذشت         تو با جام همراه مانده به دشت‏
         زمان خواهم از کردگار زمان                   که چندى بماند دلم شادمان‏
         که این داستانها و چندین سخن            گذشته برو سال و گشته کهن‏
         ز هنگام کى شاه تا یزدگرد                   ز لفظ من آمد پراگنده گرد

         بپیوندم و باغ بى‏ خو کنم                     سخنهاى شاهنشهان نو کنم‏

         همانا که دل را ندارم به رنج                  اگر بگذرم زین سراى سپنج

من امّا شریک ام در مستی ات که آن جام را "می" فزون از یک تن بود!

"تهمینه" دُخت ِ زیبای ِ شاهِ "سمنگان" شبانه به خوابگاهِ "رستم" آمده، و "رستم" خیره در زیبایی و شکوه اش ...

         پس پرده اندر یکى ماه روى              چو خورشید تابان پر از رنگ و بوى‏
         دو ابرو کمان و دو گیسو کمند            به بالا بکردار سرو بلند
         روانش خرد بود و تن جان پاک            تو گفتى که بهره ندارد ز خاک‏
         از او رستم شیر دل خیره ماند           برو بر جهان آفرین را بخواند

نام ِ تو چیست دختر؟

تهمینه ام! دختر ِ شاهِ "سمنگان"! همان که آفتاب روی اش ندیده است! "داستان"ها از تو شنیده بودم "رستم"! از رزم هایت؛ از بزم هایت ... آنقدر از تو و "داستان"هایت شنیدم که ندیده خواستارت شدم ... و اکنون نزد تو ام ...

         چنین داد پاسخ که تهمینه ‏ام            تو گویى که از غم بدو نیمه‏ام‏
         یکى دخت شاه سمنگان منم           ز پشت هژبر و پلنگان منم‏
         بگیتى ز خوبان مرا جفت نیست        چو من زیر چرخ کبود اندکیست‏
         کس از پرده بیرون ندیدى مرا              نه هرگز کس آوا شنیدى مرا
         بکردار افسانه از هر کسى           شنیدم همى داستانت بسى‏
         که از شیر و دیو و نهنگ و پلنگ          نترسى و هستى چنین تیز چنگ‏
         شب تیره تنها بتوران شوى               بگردى بران مرز و هم نغنوى‏
         بتنها یکى گور بریان کنى                 هوا را بشمشیر گریان کنى‏
         هر آن کس که گرز تو بیند بچنگ         بدرّد دل شیر و چنگ پلنگ‏
         برهنه چو تیغ تو بیند عقاب               نیارد بنخچیر کردن شتاب‏
         نشان کمند تو دارد هژبر                  ز بیم سنان تو خون بارد ابر
         چو این داستانها شنیدم ز تو          بسى لب بدندان گزیدم ز تو
         بجستم همى کفت و یال و برت        بدین شهر کرد ایزد آبشخورت‏
         تراام کنون گر بخواهى مرا                نبیند جزین مرغ و ماهى مرا      

---

پیشتر در اینجا درباره ی فیلم ِ "رستم و سهراب" ساخته ی "ویشرام بدیکار" سخن گفته بودم و هنرمندی و نغزکاری ِ برادران و خواهران ِ اردو زبانِ خود را ستوده بودم ...

و اینک ارمغانی دیگر از آنان که "بدان جام ِ می داستان ها زدند ..."

بخشی موسیقایی از آن فیلم که آمدن ِ "تهمینه" به خوابگاهِ "رستم" را بازمی نماید و نغمه ی دلنشین ِ "تهمینه" با صدای ِ زیبای ِ "ثریّا" :

یه کسی عجب داستان ها گوید...

ye kaisii ajab daastaa.N ho ga_ii hai 

Movie: Rustom Sohrab (1963) Producer: F U Ramsay Director: Vishram Bedekar Cast: Premnath, Mumtaz,  Suraiyya, Prithviraj Kapoor, Murad. Music: Sajjad Lyrics: Qamar Jalalabadi Singer: Suraiya

برای تماشا و دانلود این قطعه فیلم با فرمت mpg و حجم 17MB اینجا کلیک کنید!

برای دانلود این قطعه فیلم با فرمت wmv و حجم 11MB اینجا کلیک کنید!

برای دانلود این قطعه فیلم با فرمت flv و حجم 6MB اینجا کلیک کنید!

برای دیدنِ قطعاتِ بیشتری از فیلم "رستم و سهراب" به نشانی زیر روید:

http://movies.bollysite.com/movie/rustom-sohrab-1963.html