وبلاگ شخصی یاغش کاظمی
یا دلنوشته‌ای و حدیث نفسی؛ یا پژوهشی از برای تبادل آرا و آموختن بیشترم. ادعایی نیست ...
وبلاگ شخصی یاغش کاظمی
یا دلنوشته‌ای و حدیث نفسی؛ یا پژوهشی از برای تبادل آرا و آموختن بیشترم. ادعایی نیست ...کلاسیک‌ها در تلویزیون (بخش ششم: شوک)
در تاریخ 16 اردیبهشت 1375، شبکه‌ی سوّم سیما، فیلم شوک (1982) را با بازی آلن دلون و کاترین دنوو پخش کرد.
عنوان اصلی فیلم: Le choc
مشخصات فیلم در: IMDB
داستان:
یک آدمکش حرفه‌ای به نام "کریستین" (با بازی آلن دلون)، بعد از آخرین مأموریتش تصمیم می‌گیرد که از باند تبهکاری جدا شده و با پول‌هایی که بعنوان دستمزد دریافت داشته، زندگی تازه‌ای را با همسر سابقش "کِلِر" (کاترین دنوو)، در منطقه‌ای روستایی از سر بگیرد [1]. ولیکن در این راه، ناچار می‌شود تا سرانجام سردسته‌ی باند تبهکاری را بکشد، چرا که او و کلر را زندانی کرده و وادار به انجامِ تروری دیگر میکنند ـ هرچند که این ترور، صورت نمی‌گیرد.
... در نهایت، کریستین و کلر، با هم، راهیِ مکانی دور می‌شوند: شاید به جزایر قناری و یا باهاما.
من این فیلم را، با همان شکلِ مُثله‌شده‌ی پخش‌شده از تلویزیون، دوست می‌داشتم.
بخش‌هایی از آن را در آپارات گذاشته‌ام: برای موسیقیِ پس‌زمینه‌اش هم، کار زیبایِ "جیانّی فرّیو" از فیلمِ اسلحه‌ی بزرگ (1973) را برگزیده‌ام.
گل و بلبل، جمع آمده‌اند
[1] در نسخه‌ی اصلی، "کلر" زنِ "فلیکس" است ـ یک مرد روستایی که مزرعه‌ی پرورش بوقلمون دارد و بعداً کشته می‌شود. در نسخه‌ی دوبله‌ی پخش شده از تلویزیون، فلیکس را برادرِ کلر معرفی کرده‌اند!
معماری در سینما (8) : «حرفه: خبرنگار»
اشتیاقی که میکل‌آنجلو آنتونیونی به معماری دارد، در غالب آثارش رُخ می‌نماید. در سکانس‌های آشنایی از فیلم حرفه: خبرنگار (1975) / مسافر [1]، کتاب‌خواندنِ "دختر" (ماریا اشنایدر) در محوطه‌ی برونسویک سنتر لندن، با معماری مدرن‌اش [طراحی‌شده توسط پاتریک هاجکینسون] و سپس در پالائو گوئل، عمارت طراحی‌شده در بارسلون توسط معمارِ نامدار آنتونی گائودی [2]، زمینه‌ی آشنایی او را با دیوید لاک (جک نیکلسن) فراهم می‌آورد.
برونسویک سنتر در لندن [اطلاعات در ویکی‌پدیا]
نماهایی از فیلم در محوطه‌ی برونسویک سنتر
-------------------------------------------------------------
پالائو گوئل در بارسلون [اطلاعات در ویکی‌پدیا]
نماهایی از فیلم در پالائو گوئل
در همین بنای اخیر (پالائو گوئل)، "دختر" که دانشجوی معماری‌ست، از عزم‌اش برای دیدن دیگر آثار گائودی در بارسلون می‌گوید. همین اشاره، بعداً به لاک کمک میکند تا رد و نشانِ دختر را در بنایِ مشهور کازا میلا، دیگر اثر معماریِ طراحی‌شده توسط گائودی، بگیرد؛ جایی که معماری عجیب و غریب منظرش، قرینه‌ای مناسب برای صخره‌های باد-زده و فرسایش‌یافته‌ی صحرای افریقا در ابتدای فیلم می‌شود.
کازا میلا در بارسلون [اطلاعات در ویکی‌پدیا]
نماهایی از فیلم در کازا میلا
علاقه‌ی توأمانِ آنتونیونی به معماری و نقاشی، سبب شد تا صحنه‌ی پایانی فیلم و آن عصرگاهِ سوررئال در روستای اسپانیایی [نمایی از هتل دلا گلوریا با آسمان سرخ و آبیِ گرگ و میش]، نقاشی مشهور "حکمرانی نور" از رنه ماگریت را به ذهن‌ها متبادر سازد.
تابلوی "حکمرانی نور"، اثر رنه ماگریت. [اطلاعات در ویکی‌پدیا]
نمای پایانیِ فیلم
برداشتِ ماقبل آخر فیلم را باید یکی از زیباترین پلان‌ـ‌سکانس‌های تمام تاریخ سینما دانست. گرفتن همین پلان‌ـ‌سکانس که حدوداً هفت دقیقه زمان دارد، یازده روز طول کشید. حرکت بسیار آهسته‌ی دوربین از میان پنجره، با آن نرده‌های فلزی‌اش، و چرخش نیم‌دایره‌ای (180 درجه) به دور میدان و رسیدن دوباره به همان پنجره، اصلاً آسان نبود. برای صحنه‌ی داخل اتاق، دوربین آویخته بر ریلی نصب‌شده در سقف حرکت می‌کرد. در نزدیکی پنجره، در آخرین لحظه‌ای که نرده از قاب خارج میشد، نرده‌ها از طریق لولا می‌چرخیدند و کنار می‌رفتند. بعد دوربین به کابلی متصل به یک جرثقیل (کرین) غول‌آسای سی متری آویزان میشد. باد شدید و هوای پر گرد و غبار، مشکلاتی مضاعف به ارمغان آوردند! علاوه بر این‌ها، فیلمبرداری فقط باید بین 5 تا 7:30 بعدازظهر انجام میشد تا به لحاظ نور، توازن روشنایی داخل اتاق و خارجِ آن امکان‌پذیر باشد.
ظاهراً آنتونیونی، نخستین‌بار در چهارمین جشنواره‌ی جهانی فیلم تهران 5-16 آذرماه 1354، به افشاینحوه‌ی فیلمبرداریِ پلان‌ـ‌سکانس مذکور پرداخته بود. [3]
آنتونیونی و کامران شیردل در جشنواره جهانی فیلم تهران [منبع عکس: تارنگار هنر هفتم]
------------------------------------------------------------------------
آنتونیونی و گروه فیلمبرداری در پشت صحنه‌ی فیلم. موقع فیلمبرداری پلان-سکانسِ معروف
[منبع عکس: dangerousminds.net]
[1] عنوان اصلی ایتالیایی فیلم، "حرفه: خبرنگار"، اشاره به شکل درج حرفه‌ی فرد در پاسپورت او است. عنوان انگلیسی، "مسافر"، به تصویری از شخصیت اصلی اشاره میکند که در مسیر زندگی‌اش در سفری‌ست که گویی از پیش مقدر شده است ـ سفری با هویتِ عاریه‌ای مردی دیگر.
[2] در نسخه‌ی دوبله‌ی پخش‌شده از تلویزیون ایران، نام معمار را تغییر داده‌اند!
[3] نک: تارنگار فیلم‌هایی که می‌بینیم> سکانس آخر حرفه: خبرنگار
* منبع نوشتار بالا: کتاب "معماریِ تصویر"، نوشته‌ی یوهانی پالاسما، ترجمه‌ی علی ابهری.