انتشار کتاب "حسن‌آباد جرقویه"

"حسن‌آبادِ جرقویه‌ی علیا" در 115 کیلومتری جنوب شرقی اصفهان واقع است؛ روستایی نسبتاً بزرگ که در سال 1373 شهر شد، در منطقه‌ای با قدمت تاریخی و تمدنی غنی.

در تاریخ 19 شهریور ماهِ 1387 آقای سید حسن فاطمی، در اقدامی ابتکاری وبلاگی با عنوانِ "حسن آباد جرقویه" با همت و همراهیِ اهالی "حسن‌آباد" راه‌اندازی نمودند، که گزیده‌ی مطالب و گفتارهای پژوهشی ِ آن پس از گذشتِ سه سال، در کتابی با همین عنوان جمع‌آوری و به طبع رسیده است.

این کتاب ارزشمند مشتمل بر دوازده فصل است که در آن، اسناد و تصاویری از گذشته‌ی "حسن‌آباد"، شناختِ فرهیختگان و سرشناسان حال و گذشته، مردم‌شناسی و زبان ِ کهن، و  قابلیت‌های منطقه، مورد مداقه و توجه قرار گرفته است. فصل سوّم ِ این کتاب، مختص ِ مطالعات تاریخی و پیشینه‌شناسیِ منطقه است. یکی از مقالات نگارنده نیز تحت عنوان "آتشـگاهِ دستگرد" در این فصل -صفحات 116 تا 135- بازنشر یافته است.*

نگارنده در این مقاله، ضمن معرفی ِ بنای یک "چارتاقی" که نزد اهالی، مشهور به "آتشـگاه" است، و ساختمان ِ مجاورش - موسوم به "جاپا حضرت"- ، به شرحی تطبیقی از آیینهای نوروزی ِ برگزار شده در آن با آیین‌های نوروزی ِ "مسجد آدینه"ی روستای جواهردهِ رامسـر پرداخته، و تشابهاتِ ساختاری آن را با نمونه‌هایی از بناهای "چارتاقی" ِ عهد ساسانی برشمرده، و نهایتاً مدلی از کارکرد و کاربری اولیه‌ی بنا پیشنهاد می‌نماید.

این مقاله را میتوانید از اینجا دانلود کنید.

 دانلود بصورت پی.دی.اف

---

* این مقاله (+ تصاویر) در تاریخ 29 آبان 1388 به مناسبت روز نکوداشتِ اصفهان، در سایت "کمیته ی بین المللی نجات دشت پاسارگاد" منتشر شده بود.  

* شـهرزاد *

در همان شش یا هفت سالگی-ام بود که برای نخستین‌بار او و خانواده‌-اش را دیدم؛ همسایه-مان بودند در محوطه‌ی ساختمان‌های پزشکان بیمارستان امام سجاد رامسر. آنزمان‌ها او را فقط همکار پدرم و یک پزشک می‌دانستم، و نه یک مؤلف و مترجم. 

به یاد می‌آورم که دختر نوجوان-اش عاشق گرفتن ِ پروانه‌ها و خشک کردن ِ آنها بود؛ یک تور ِ مخصوص داشت برای گرفتن ِ پروانه‌ها و چندین آلبوم از پروانه‌های خشک‌شده! دختر از من بزرگتر بود و گاهی هم من برایش پروانه می‌گرفتم ...

زیاد از دوستی ِ خانواده‌های‌مان نگذشته بود که درگذشت؛ و پس از آن، خانواده-اش هم از رامسـر رفتند ...

چند سال پس از درگذشت-اش، پدرم کتابی از او را به من هدیه داد ...

سخن-ام درباره‌ی دکتر "لطفعلی بریمانی" است؛ مترجم و مؤلف ِ کتاب ِ «هزار و یک روز؛ داستانهای شیرین ِ مشرق‌زمین».

کتاب ِ او از کتاب‌های برگزیده‌ی دوران ِ کودکی-ام است. خودِ او در مقدمه‌ی این کتاب، درباره‌ی آن و تفاوت-اش با کتاب ِ مشهورِ «هزار و یک شب» چنین گفته است:

«... این کتاب مجموعه‌ای از داستان‌های برگزیده و بسیار شیرین و دلپذیر و سرگذشت‌های شورانگیز و زیبای سرزمین‌های ایران ِ عزیز و چین و ترک و تاتار و هند و عرب است که به زبان ساده نوشته شده [...] داستان‌های بسیاری مانند "هزار و یک شب" و دیگر افسانه‌ها در زبان فارسی داریم، ولی به نظر من داستان‌های "هزار و یک روز" در نوع خود بی‌نظیرند و میان این کتاب و مثلاً "هزار و یک شب" تفاوت‌هایی وجود دارد: بیشتر داستان‌های هزار و یکشب، فانتزی و خیالی می‌باشند. سرآغاز هر شبِ داستان‌های هزار و یکشب، تکراری و کسل‌کننده است و ...».

بعدها، و آری بعدها، کتاب ِ «هزار و یک شب» را هم خواندم؛ ولی هرگز برایم جای کتاب ِ "هزار و یک روزِ" زنده‌یاد دکتر "لطفعلی بریمانی" را نگرفت ...

امشب که داشتم سوئیتِ "شهرزاد" از "امین الله حسین" را گوش می‌دادم، به ناگاه خاطره‌ی داستان‌های آن کتاب ِ محبوب ِ عهدِ کودکی در ذهن-ام بیدار شد ...

و هم یاد و خاطره‌ای از گذشته ... دختری که همبازی-ام بود در آن عهد؛ و من که برای حفظِ دوستی-اش به دنبال ِ پروانه‌ها می‌دویدم ....

بخشی از سوئیتِ حماسی و زیبای "شهرزاد" را در اینترنت آپلود کرده‌ام که می‌توانید آنرا از اینجا دریافت کنید.