نجوای ِ جنگل

دریاچه غرق ِ در نور ِ مهتاب بود و تو حیرت کرده بودی از آن نور ِ بزرگ ...

مانند ِ روشنایی ِ سفینه ای بود که از کره ای دیگر آمده باشد تا نور را مهمان ِ شب ِ جنگل کند.

آن دوردست ها، آن دوردست ها، اَوستاخوانان «اَشم وهو» می خواندند:

«اَشم وهو
وهیشتم اَستی
اوشتا اَستی
اوشتا اَهمائی ...»

با خود اندیشیدی که همه ارواح ِ جنگل، به نجوا آمده اند ...

تو هم نماز ِ «اَشم وهو» خواندی!