بپیوندم و باغ بى‏ خو کنم ...

زمین، سست است؛ و هوا، بویِ بهار می دهد.

می توان به سادگی ِ چشمه ای دل باخت،

و به همین سادگی زندگی کرد.

فقط آن نور ...

آن نور که در پس ِ شُعلایِ باغ است ...

  «زمان خواهم از کردگار زمان                   که چندى بماند دلم شادمان‏
  که این داستانها و چندین سخن              گذشته برو سال و گشته کهن

‏    بپیوندم و باغ بى‏ خو کنم                      ... »

نگاره ی "باغ ایرانی" در سه پرده اشعار اواخر سده ی هشتم هجری
- منتشره در مجله ی "پرسیـکا"، شماره 5، 1970-71