راز ِ انتظار

"انتظار"، با خود رازی دارد. یک دَمِ غروب که خیره به دریاچه-ی میان جنگل شده-ای شاید آن را بیابی، و یا یکروز که ناگاه هوس میکنی تا بر ساحل ِ دریا، ساعتها خیره به امواج شوی! 

بعد شاید با شگفتی دریابی که فقط تو نبودی که به انتظار بودی، "دریاچه" و "جنگل" و "دریا" هم به انتظارند! امّا انتظار ِ چه چیزی؟ کدام حادثه ی غریب مقرّر است که روی دهد؟ 

هر چه هست، رازی بزرگ است که "امید" به همراه دارد و حس ِ زندگی؛ چرا که آنان را بی-تاب میکند و به تکاپویِ روزِ دیگر وامیدارد.  

شبی و سکوتی و ماهِ رخشانی و ... امّا ... امّا نه ... نجوایی ... برگها را نجوایی-ست با باد، و باد را با آبِ دریاچه، و او را با "ماه" ـ که چهره در آن می آرایَد ـ

  مأخذ عکس: 

INDIAN COURT PAINTING  

وَه چه شکوهی! چه اندازه غفلت! عمری به تقلّا ... و حال بدین نزدیکی و آشنایی ... 

هر چه هست، رازی-ست که دانندگان مستورش میدارند، مباد که بازگو کردن، از جلایش بکاهد! شاید اگر چنین بسته و سر-به-مُهر باشد، بیشتر مایه-ی الهام شود!  

بویِ نسیمی که به تن ِ رود وزیده ـ همان رودی که سویِ دریایِ بزرگ میرود ـ و اگر شبی این نسیم از پنجره-ی نیمه-باز ِ اتاق-ات به درون آمد، شاید که در خُفتگی-ات ببینی  رود به دریا رسید، و چشمه به ماه و ... تو ...