شاید اگر ...

گفته بـــودم چو بیایی غــم دل بـــا تو بگویم / چه بـگویم کــه غـم از دل برود چون تو بیایی  (سعدی) 

سرانجام رفت ...  

استخوان هایش پوسید و تنش طعمه ی هزاران مورچه و حشره شد ... 

کاسه ی چشمانش خالی شد و برق نگاهش برای همیشه فسرد. 

انگار که از آغاز نبوده است ... 

ولی اندیشه اش هنوز زنده بود و او را قضاوت می کرد: خُب، این هم تمام شد؛ این، همه ی آنچه بود که میتوانستم باشم؛ این، همه ی آنچه بود که شدم. ناامیدوار کننده است ولی واقعیت است.  

سپس مکثی کرد و گفت: پس از این چه؟ اکنون چه؟ اسیر ابدی خاک شده ام و تن-ام را مورچگان خورده اند! تا کی بدین مقام؟ مرا ایکاش به آتش و آب و باد می سپردی و نه خاک! با آتش و باد، اوج می گرفتم و حرکت می کردم؛ می توانستم بپندارم که هنوز زنده ام! با آب، شاید به چشمه-سارهای روشن کوه ها می رفتم و زنده تر از همیشه می بودم! ولی اسیر خاکم کردی! تحقیرم کردی! هم-شأن هزاران خرفسترم کردی! نه اندیشه ای و نه روشنی یی؛ مرا که طالب نور بودم، قرین تاریکی کردی!  

...

اندیشه ام ناآرام بود. ولی مورچگان، کارشان را به آرامی و پیوستگی به انجام رساندند. تن-ام را پودر کردند. خاک شدم. نه خاکی که سبزی ِ چمن و گل بر آن برآید؛ خاکی حقیر شدم که در مغاک تاریکی-اش، با اندیشه ای ناآرام و پرسشگر، هزاران سال بیهوده و بی-بر رها شد. خاکی بی ارزش و پست که بود و نبودش فرقی به حال دیگران نمی کرد.  

ولی روزی، پس از هزار سال، بی هیچ اعلان و اطلاع قبلی، گل شقایق کوچکی بر تن-ام سبز شد. اندیشه-ام به تن گـُل رفت و دیدم که گل گریست. گریه اش از بیزاری بود یا خوشحالی؟ هیچگاه ندانستم ... من، بی حضور اندیشه ام، برای همیشه آسوده بودم ... مرده بودم.