دیشب (5 مرداد 97) برای اوّلینبار حوصله کردم تا یک ماهگرفتگی را بطور کامل رصد کنم و عکس بگیرم. خانوادگی و بااشتیاق روی بام خانهی "بابا نعمت" به تماشایش نشسته بودیم!
از ساعت 23 بود که "ماهِ" زیبا آرامآرام رُخ در نقاب کشید؛ و تا ساعتی بعد، قُرص نورانیاش به تودهای در محاق ماند.
ظاهراً این خسوف، طولانیترین ماهگرفتگی در یک قرنِ گذشته بوده است! امروز در اینستاگرام، عکسهای حرفهای و جذاب آن را در نقاط مختلف ایران و جهان دیدم. منِ نابلد هم در اینجا، مجموعه عکسهای آماتوریام را [بصورت یک فایل گیف] به یادگار گذاشتهام.