سفری کوتاه از دریا به باران

مکان‌ها خاطره می‌سازند، اگر با آن‌که دوستش داری در آن‌جا بوده باشی: یک ساحل، یک بندر، یک میدان، یک شهرک غنوده در سرمای غروب، و غروب ....

و اگر کم‌تر کلام باشد، و بیشتر شنیدن باشد.

چهره ی زن (آنوک ایمه) که خاص و غمگین و پُر از تردید است که دلنشین‌اش می‌کند؛ و صدایش که با صدای زنده‌یاد مهین کسمایی ترجمانی دقیق می‌شود از حس و حالش، که آرام و پُر از راز و رمز است و با دلتنگی و راز و رمز مکان هم‌آوا ست. در غروبی که به آهستگی و بی‌تعجیل، همراه با موسیقیِ فرانسیس لای می‌رسد و چیره می‌شود.

و زیبایی‌ پُرشکوه این لحظه، سرود ستایشی که می‌خواهی حفظش کنی، نگاهش داری برای بعدها.

و ایکاش که زمان برای این اتفاق، طولانی‌تری می‌شد تا بیشتر همراهشان می‌شدیم!

...................................

من فیلم شاعرانه و شاعرانگی در سینما زیاد دیده‌ام، ولی این سکانس از فیلم «یک مرد و یک زن» (۱۹۶۶) اثر دیگری بر من داشت!

ظاهراً جناب کلود للوش، علاوه‌بر کارگردانی، خودشان هم فیلمبردار بودند! و چه شات‌هایی! چه نماهایی!

سفری کوتاه از دریا به باران، همراه با کم‌نور شدن تدریجی فضا و مکان.

---

سکانس مورد سخنم را جدا کرده‌ام و در این نشانی، تقدیم دوستان می‌دارم.
 

شأن انسان

بزرگی و شأن انسان در بزرگی و شأن رویاهایش، در عظمت عشقش، در والایی ارزش‌هایش

در شادی و سرور تقسیم شده‌اش نهفته است. بزرگی و شأن انسان در بزرگی و شأن

افکارش، در ارزش تجسم یافته‌اش،  در چشمه‌هایی که روحش از آن‌ها سیراب 

می‌گردد و در بینشی که بدان دست یافته، نهفته است.

بزرگی و شأن انسان در بزرگی و شأن حقیقتی که بر لبان جاری می‌سازد 

و در یاری و مساعدتی که بذل می‌کند، در مقصدی که می‌جوید و در

چگونه زیستن او نهفته است. 

ترانـه (+)