خوشا جز او ندیدن ...

خوشا جز او ندیدن مولوی‌وار

نه ره، نه رهروی، نه راهبر هیچ

بشر دل دارد و از دل همه چیز 

غیاب دل کند ذات بشر هیچ

ضریبی دان جهان از عشق در عشق 

وگرنه مضربی از هیچ در هیچ

همه عشق و همه عشق و همه عشق

دگر هیچ و دگر هیچ و دگر هیچ

(اسماعیل خویی)

عطر گُل‌هایت

مسافر،

امشب باز به ستاره‌ات نگاه کردم. امیدم به این بود که از این راه دور و در این تاریکی، باز می‌دیدمت که در حال پرستاری از گل‌ها و برکه‌‌ات بودی! 

کاش میدانستی که شمیم گل‌هایت، تا اینجا هم رسیده! 

کاش میدانستی هربار که رایحه‌اش را حس میکنم، انگار از نو زنده‌ می‌شوم! 

کاش میدانستی اگر گلی روی زمین کاشتم، برای این بود که یادم داده بودی با گل‌ها و باران هم می‌شود حرف زد و آن‌ها هم پاسخ میدهند! که یادم داده بودی «این تنها ره‌توشه‌ی ماست در خورجین روزمرگی‌های سفر»! 

...

و سفر، که هنوز هست؛ 

و نم‌نم باران، که هنوز هست؛ 

و عطر گل‌هایت که هر بار از نو بیدارم میکند، و هُشیار که مسافرم!  که باید بروم!